بسم الله الرحمن الرحیم

اللهم رب شهر رمضان الذی انزلت فیه القرآن

ماه شعبان به پایان رسید و ماه ضیافت الهی در پیش. التماس دعا از همه دوستان(این تو بمیری از اون تو بمیری ها نیستا!!). امکان دارد کمتر آپ کنم تا یک ماه دیگه.

بدون مقدمه میریم سر بحث نقد «سریال ترانه مادری».

چیزی برای من خیلی قابل تامله اینه که توی این سریال شخصیت جوان مسلمان ایرانی را محدود کردند به چند قالب تعریف شده.

مثلا پسری که خیلی نازک نارنجی و ساده است(پویا) پسری که پوست کلفت و لی با معرفت است(بهرام) خلافهایی که روده راست در شکمشان نیست(فرهاد دی جی)یا آن بچه مثبت های فانتزی در دانشگاه.

چیزی که مهمه اینه: شخصیت مطلوب فیلم شخصیتی است که بعد از اصلاحات صورت گرفته بر شخصیتش تازه دارای انحرافاتی عمده است: پویا یک شخصیت ایده آل نبود و در آخر هم حتی به گونه ای نشان داده شد که جوان ونوجوان بیننده فیلم می خواهد خود را به جای او بگذارد!(عمرا )

همه ی اینها را نشنیده بگیرید!

 چرا شخصیت هایی که به دنبال پیدا کردن راه کمال و معنویت هستند در اینگونه سریال ها مهجور می مانند؟! و در کنار نقش اول و دوم داستان به عنوان یک مهره از آنها استفاده می شود: مثلا بچه مثبت های دانشگاه (!)در فیلم ترانه مادری یا «زهرا دوست نغمه ادیب»!

چرا هیچ کس جرات ندارد در باره یک جوان مسلمان ایرانی که به دنبال حقیقت وجود است و الگوی مناسبی هم برای جوان ایرانی است فیلمی بسازد؟؟!!

چرا آقایان هنرمند ما هنرشان را فقط در بازیگران جذاب ظاهر می کنند؟ چرا این هنر را در مفهوم پیام فیلم در عین حال که بازیگر غیر جذابی داشته باشند القا نمی توانند بکنند؟